Lubicie sięgać po autofikcję? Nie ukrywam, że jest to zabieg formalny, który pozwala zmienić percypowanie rzeczywistości, dlatego tak chętnie sięgam po literaturę zbudowaną właśnie w ten sposób. W "Drzewie krwi" Kim De L'Horizon podejmuje się karkołomnego zadania, gdyż splatając własną historię,opowiada o sprawach po dziś dzień tabuizowanych w debacie publicznej. Mowa między innymi o prawach i potrzebach osób niebinarnych i nieheteronormatywnych. Proza acetyczna, rozsmakowana w metaforze, wymagająca skupienia i czasu. Dojrzałam w niej przejmujące rozprawienie się z własnymi korzeniami, próbę dotarcia do jądra własnego ja i uwikłań zamiatanych pod dywan w systemie rodzinnym, doprowadzającym do ogromu rozterek natury egzystencjalnej i trudów ze zrozumieniem tego, kim się jest. Osoba autorska niewątpliwie jest autorefleksyjna. Tubalnie i bezpardonowo grzebie w traumatycznej przeszłości, drzazgach odziedziczonych po przodkach. W doznaniach postaci z pewnością niczym w lustrze odnajdą się wszyscy ci, którzy doznali wykluczenia, rozdarcia, niezrozumienia, spychania na margines społeczeństwa. Ciekawie uwypuklono rolę płci i języka w codzienności właściwie każdego z nas. Mam przekonanie graniczące z pewnością, że słowa ferowane przez De L'Horizon wzburzą krew konserwatystów. „Drzewo krwi” tętni od granicznych zdarzeń,erotyki, liryzmu i zmian, które należy oswoić, by pójść naprzód. Proza głęboko refleksyjna, pobudzająca do długich dyskusji, na dzisiejsze czasy. Przekład Elżbieta Kalinowska Powieść wyróżniona Nagrodą Literacką Fundacji Jürgena Ponta, Niemiecką Nagrodą Literacką oraz Szwajcarską Nagrodą Literacką.

Książka łamiąca wszelkie schematy. Tak oto ona. Choć coraz częściej w moich opiniach pojawia się to hasło, to zapewniam, że nie rzucam słów na wiatr. Pierwszy raz czytałam powieść napisaną przez osobę niebinarną, w której brakuje form osobowych, dlatego pewnie nigdy nie uda się przenieść jej na wersję audio. Początkowo miałam trudność oswoić się z tym specyficznym stylem, ale wszystko jest kwestią przyzwyczajenia. Brak zarysowanej fabuły, brak jakiejkolwiek chronologii, absolutnie nie stoją na przeszkodzie w odbiorze treści lecz dla niektórych to już brzmi zbyt abstrakcyjnie, ale taka właśnie jest ta historia - albo przyjmiemy ją z całym dobrodziejstwem inwentarza jak mówią, albo porzucimy po kilku zdaniach. Drzewo krwi to autofikcja, w której odnajdziemy zagubione dziecko rozdarte między byciem dziewczynka, a byciem chłopcem. Dorastanie w konserwatywnej rodzinie z pewnością tego wyboru nie ułatwia. Tytułowe Drzewo krwi to buk czerwony niezmiennie zespolony z losami rodziny, będziemy podążać jego śladem wbiegając w dyskusje nacjonalistyczne, podania, kulturę parkową, czy hodowlę drzew. Brzmi abstrakcyjnie, ale taki jest ten debiut, niezwykły. Obserwujemy zmagania z przeszłością, zagłębiamy się we fragmenty życiorysów. Nieco dosadnie przedstawione sceny zbliżeń, łamiące wszelkie tabu, zacierające granice wstydu mogą szokować. Podobnie jak całą książka do granic wypełniona deandrologią, rodzinnymi konfliktami i dyskusjami, mnogością dialektów, listów. Choć okładka sama w sobie kolorystycznie niezbyt fotogeniczna, to samo wnętrze ma wiele do zaoferowania. Awangardowa, nieustannie zmieniająca styl narracji. Choć poleciłabym ją bardziej odważnym czytelnikom, lubiącym eksperymentować.

Książka łamiąca wszelkie schematy. Tak oto ona. Choć coraz częściej w moich opiniach pojawia się to hasło, to zapewniam, że nie rzucam słów na wiatr. Pierwszy raz czytałam powieść napisaną przez osobę niebinarną, w której brakuje form osobowych, dlatego pewnie nigdy nie uda się przenieść jej na wersję audio. Początkowo miałam trudność oswoić się z tym specyficznym stylem, ale wszystko jest kwestią przyzwyczajenia. Brak zarysowanej fabuły, brak jakiejkolwiek chronologii, absolutnie nie stoją na przeszkodzie w odbiorze treści lecz dla niektórych to już brzmi zbyt abstrakcyjnie, ale taka właśnie jest ta historia - albo przyjmiemy ją z całym dobrodziejstwem inwentarza jak mówią, albo porzucimy po kilku zdaniach. Drzewo krwi to autofikcja, w której odnajdziemy zagubione dziecko rozdarte między byciem dziewczynka, a byciem chłopcem. Dorastanie w konserwatywnej rodzinie z pewnością tego wyboru nie ułatwia. Tytułowe Drzewo krwi to buk czerwony niezmiennie zespolony z losami rodziny, będziemy podążać jego śladem wbiegając w dyskusje nacjonalistyczne, podania, kulturę parkową, czy hodowlę drzew. Brzmi abstrakcyjnie, ale taki jest ten debiut, niezwykły. Obserwujemy zmagania z przeszłością, zagłębiamy się we fragmenty życiorysów. Nieco dosadnie przedstawione sceny zbliżeń, łamiące wszelkie tabu, zacierające granice wstydu mogą szokować. Podobnie jak całą książka do granic wypełniona deandrologią, rodzinnymi konfliktami i dyskusjami, mnogością dialektów, listów. Choć okładka sama w sobie kolorystycznie niezbyt fotogeniczna, to samo wnętrze ma wiele do zaoferowania. Awangardowa, nieustannie zmieniająca styl narracji. Choć poleciłabym ją bardziej odważnym czytelnikom, lubiącym eksperymentować.